بررسی بخش گرافیکی پردازنده های AMD و Intel
پست در حال تکمیل است
با سلام خدمت دوستان عزیز.
در این جا به بررسی بخش گرافیکی دو غول سازنده پردازنده های دنیا یعنی AMD و Intel خواهیم پرداخت.پس بدون مقدمه میریم سر اصل مطلب.
بخش گرافیکی پردازنده های پیشرفته یکی از قسمت های مهم در ساختار چیپ ست های پردازشی جدید 2 تراشه ساز بزرگ یعنی Intel و AMD را تشکیل می دهد که شناخت و بررسی و قابلیت های هر یک می تواند در انتخاب کاربران در زمینه بپردازیم.
قلمرو پردازنده ها در سال های اخیر تغییرات زیادی کرده است. تقریبا تمام مدل هایی که اکنون در بازار هستند از هسته های گرافیکی مجتمع پشتیبانی می کنن
و آنچه سابقا به عنوان گرافیک آنبورد در مادربرد های ارزان قیمت وجود داشت اکنون به عنوان یکی از ویژگی های اصلی پردازنده های رایج برای کامپیوتر های دسکتاپ است.
آغاز این ماجرا به سال ها پیش برمی گردد و ایده استفاده از هسته گرافیکی چندان جدید نیست با این حال محدودیت های فناوری اجازه اجرای این ایده را نمی داد.
چون در اون زمان معماری ساخت اکثر پردازنده ها بسیار پایین بود و اجازه قرار گیری CPU همراهGPU روی پردازنده وجود نداشت.
پس از رفع محدودیت های تکنولوژی تنها یک محرک قوی اقتصادی لازم بود تا پای پردازش گرافیکبه CPU باز شود و در این بین جدال لفظی اینتل و انویدیا نیز بهانه کافی به اینتل داد تا روی یک پلتفرم انقلابی سرمایه گزاری کند.
سال ها پیش انویدیا با ادعای این که اینتل تنها یک تراشه ساز است که به دلیل قدمت خود توانسته در دنیای تراشه ها موفق شود ،
مدیر عامل اینتل را به شدت نواخت و پس از آن بود که اینتل استفاده از تراشه های اینودیا در مادربرد ها را تحریم کرد و حقاستفاده از سوکت های اینتل را از انویدیا گرفت.
این شرکت عملا از دنیای مادربرد کنار گذاشته شد اما اینتل بر حذف انویدیا اصرار داشت.تنها امید اینتل نیز به ساختار ماژولار پردازنده های نیهالم بود که به اینتل اجازه می داد بخش های بیرونی مانن کنترلر کارت گرافیکی ، کنترلر حافظه و حتی پردازنده گرافیکی را به صورت تکه های پازل کنار هم بپیچند و یک مدل جدید خلق کند.
با ورود این پردازنده ها خانواده جدیدی به نام Core iX جانشین خانواده قدرتمند و پر تنوع Core 2 Dou شد.این ساختار به سرعت توسعه پیدا کرد و بعد از نسل اول Core ، گروه دوم پردازنده در خانواده ای به نام سندی بریج پا به دنیای پردازنده ها در دسکتاپ و لپ تاپ گذاشتند و در سوین نسل که ایوی بریج نام داشت این فناوری به اوج خود رسید ، تا جایی که اینتل ساختار تیک و تاک برای عرضه پردازنده ها را تغییر داده و با اضافه کردن یک پسوند پلاس به مرحله هسته های گرافیکی نشان داد که می تواند مدعی جدید پردازش های گرافیکی باشد.هسته های گرافیکی HD 4000 اینتل که به دنبال مدل های HD 3200 در پردازنده های ایوی بریج استفاده شدند کارای بالایی از خود نشان دادند و علاوه بر این به دلیل دسترسی به حافظه مشترک و ارتباط قوی با بخش پردازشی توانستند عملکرد سیستم را در پردازش های عمومی مانند اجرای برنامه های مهندسی و حتی موارد بسیار جزیی مثل مرور وب را نیز ارتقا دهند.
از سوی دیگر AMD نیز که صاحب بسیاری از ایده های خلاقانه ولی بی هدف در دنیای پردازنده ها است تلاش کرد پلتفرم جدیدی در محصولات خود ایجاد کند.
این شرکت از سال ها پیش ایده پردازنده های ماژولار را پیگیری می کرد و حتی قبل از ورود اینتل به این بحث ف کنترلر حافظه به جای مادربرد درون پردازنده های AMD قرار داشتند.
در محصولات این شرکت اولین نسل از پردازنده هایی که مجهز به هسته گرافیکی بودند تحت عنوان خانواده ای به نام لانو وارد باز شدند و گروه پر اواژه تراشه های گرافیکی رادئون وارد پردازنده هایی با کد بلدوزر و باب کت شد.این رقابت برای AMD حیاتی بود شاید به همین دلیل AMD نام واحد پردازش مرکزی را (CPU) را به واحد پردازش تسریع شده (APU ) تغییر داد تا ثابت کند استفاده از هسته های گرافیکی رادئون تنها یک ویژگی جانبی برای پردازنده های این شرکت نیست و آنه می توانند عملیات پردازش را با شتاب بیشتری انجام دهند.
گروه دوم پردازنده های AMD که دارای هسته گرافیکی اصلاح شده رادئون بودند با نام ترینیتی وارد بازار شد و حالا رقابت در بخش پردازنده ها دیگر عملیات محاسبات سیستمی را توسط دو یا چند هسته پردازشی شامل نمی شود و بخش گرافیکی نیز یکی از ادعاهای جدید این دو شرکت است.
خب دوستان داستان از این قراره که پردازنده های هیربدی AMD که حاصل ترکیب پردازنده مرکزی و پردازنده گرافیکی بودند در نسل اول عمرکرد قابل قبولی نشان ندادند.
این پردازنده ها روی سوکت FM1 منتشر شدند و یکی از مهم ترین دلایل بقای آنها به رغم ضعف عملکردی که داشتند ، سیاست قیمت گذاری AMD بود.
در نسل دوم اغلب ایراد ها برطرف شد و حالا سوکت FM2 میزبان این پردازنده ها است.
در حال حاظر مدل های A6 , A8 ,A10,A4 از این گروه، قابل انتخاب هستند.
اصلی ترین تغییر این پردازنده ها نسبت به مدل های قبلی در سه زمینه است.
بخش نخست که بیشتر محدود کننده به نظر می رسد شامل ساختار ماژولار پردازنده است.
مدل های ترینیتی تنهامی توانند از 2 بخش 2 هسته ای استفاده کنن. در نتیجه حداکثر 4 هسته پردازشی در این مدل وجود خواهد داشت که تمام زیر واحد ها مانند واحد فراخوان دستور العمل ها و حافظه کش میان آنها مشترک است.در نتیجه این پردازنده ها تمام ویژگی های مثبت پلتفرم بولدوزر را دارند اما بهترین مدل آنها از نظر مشخصات فنی تنها نصف یک پردازنده قئی از سری FX است!!!!
مورد دوم این است که پردازنده های ترینیتی نسبت به قبل 22 درصد کوچکتر شده اند و دلیل آنها نیز حذف ساختار گرافیکی Devastator(من که خودم ترجمه کردم ترجمش شد خرابکار)!
و جایگزینی معماری VLIW4 است.این ساختار از تراشههای گرافیکی رادئون سری 6900 HD به پردازنده ها رسید و بخش گرافیکی APU در ترینیتی اکنون دارای یک چهارم مشخصات فنی کارت گرافیک 6970 HD با فرکانس پایین تر است.
موضوع سوم نیز به بخش حافظه مربوط می شود.در نسل جدید پردازنده های ترینیتی ف فرکانس حافظه 1866 مگاهرتز است و کنترلر حافظه هر دو بخش گرافیکی و پردازشی با این فرکانس فعالیت می کنن. AMD برای کاهش هزینه ساخت ناچار شد است تعداد ترانزیستور ها را کاهش دهد و این مورد را از طریق حذف لایه سوم حافظه موقت یا کش L3 اجرا کرده است.
نتیجه گیری آخر اینکه:
به طور خلاصه در مورد بخش گرافیکی می توان گفت پردازنده های فعلی با این که از ساختار VLIW4 استفاده می کنند که نوعی حرکت به عقب است.